உ வே சாமிநாதையர் – தமிழ்த் தாத்தா

Saminatha iyer

தமிழ்த் தாத்தா

இருபதாம் நூற்றாண்டில் தமிழ் இலக்கிய உலகில் இரண்டு பெரிய மலைகளைப் போன்ற பெரியவர்கள் தமிழ் மொழிக்குப் புதிய ஒளியைக் கொடுத்தார்கள். ஒருவர் ஸ்ரீசுப்பிரமணிய பாரதியார்; மற்றொருவர் ஸ்ரீ மகா மகோபாத்யாய டாக்டர் உ.வே. சாமிநாத ஐயர் அவர்கள். மகாகவி பாரதியார் தம்முடைய புதிய கவிகளால் தமிழ்த்தாய்க்குப் புதிய அணிகளைப் பூட்டினார். ஐயர் அவர்களோ, பல காலமாக மங்கி மறைந்து கிடந்த பழைய அணிகளை மீட்டும் எடுத்துக்கொணர்ந்து துலக்கி மெருகூட்டிப் பூட்டி அழகு பார்த்தார்.

தமிழ்த் தாத்தா என்று அன்புடன் போற்றப் பெறும் ஐயர் அவர்கள் 19ம் நூற்றாண்டில் தமது அரும் பெருந் தொண்டைத் தொடங்கி விட்டார். அவர்கள் தோன்றிய காலத்தில் இருந்த தமிழின் நிலைக்கும் அவர்கள் மறைந்த காலத்தில் (ஏப்ரல், 1942) தமிழ் உயர்ந்து நின்ற நிலைக்கும் எவ்வளவோ வேற்றுமை உண்டு. அவர்கள் 1887ம் ஆண்டில் சீவக சிந்தாமணியை அச்சிட்டு வெளியிட்டார்கள். அது முதல் இறுதிக் காலம் வரையில் தமிழ்த் தாயின் அணிகளை ஒவ்வொன்றாகப் புதுப்பிக்கும் அற்புதமான தொண்டில் தம் காலம் முழுவதையும் அவர்கள் செலவிட்டார்கள்.

அவர் தோன்றிய காலத்தில் பெரும் புலவர்களும் சங்க நூல்கள் என்று பெயரளவிலே தெரிந்து கொண்டி ருந்தார்களே ஒழிய அவை இன்னவை என்பது அவர்களுக்குத் தெரியாது. கோவலன் கதை என்ற ஒரு நாடோடிக் கதையையும் அதில் வரும் கண்ணகி யையும், மாதவியையும் அறிவார்களேயன்றிச் சிலப்பதி காரத்தையும் அதில் உள்ள பாத்திரங்களையும் அறியமாட்டார்கள்; அகநானூறு, புறநானூறு என்ற இரண்டுக்கும் உள்ள வேறுபாடு இன்னதென்று தெரியாது; மணிமேகலை எந்தச் சமயத்தைப் பற்றிய நூல் என்பதும் தெரியாது.

பல ஆண்டுகளுக்கு முன் திராவிட மொழிகளின் அமைப்பைப்பற்றிக் கால்டுவெல் என்ற ஆங்கிலேயர் அழகான நூல் ஒன்று எழுதினார். ‘திராவிட மொழிகளின் ஒப்பியல்’ (Comparaitive Philology of Dravidian Languages) என்பது அந்த நூலின் பெயர். அதை இன்றும் சிறந்த நூலாகப் புலவர்கள் கொண்டாடுகிறார்கள். அதை எழுதினவருக்கே எட்டுத் தொகை, பத்துப்பாட்டு ஆகியவை கிடைக்கவில்லை. அந்நூல்களின் அமைப்பை அவர் அறியார்.

இன்றோ சங்ககாலத் தமிழரைப் பற்றியும், நூல்களைப் பற்றியும் பல பல நூல்கள் வந்திருக்கின்றன. பல வகையான ஆராய்ச்சிகள் நிகழ்ந்துவருகின்றன. தமிழ் இலக்கியத்தின் பொற்காலம் என்று சங்க காலத்தைப் போற்றிப் பாராட்டிப் பெருமிதத்துடன் பேசுகிறோம். தமிழர் பண்பாடு, தமிழர் நாகரிகம், தமிழர் மரபு என்று நமக்குரிய தனிச் சிறப்பைப் பல மேடைகளில் புலவர் பெருமக்கள் பேசுகிறார்கள்; எழுதுகிறார்கள். பாரத நாட்டில் உயிருடன் வழங்கிவரும் மொழிகள் யாவற்றிலும் பழையது, இலக்கிய வளம் பொருந்தியது, இலக்கண வரம்புடையது, எதையும் வழங்கத்தக்க சொல்வளமுடையது என்றெல்லாம் மற்றவர்களும் ஒப்புக்கொள்ளும் நிலை தமிழுக்குக் கிடைத்தி ருக்கிறது. தமிழ்த் தாத்தாவின் அரும்பெருந் தொண்டே இத்தனை உயர்வுக்கும் மூலகாரணம் என்பதை உலகே அறியும். தமிழ் வரலாற்றில் ஐயர் அவர்களுக்கு என்று ஒரு தனிப் பகுதி இருக்கும் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை.

நெல்லையில் கவிராஜ ஈசுவர மூர்த்தி பிள்ளை வீட்டிலிருந்த புத்தக அறையைப் பார்த்தவுடன் உ வே சா அவர்களுக்கு மேனி சிலிர்த்தது. “தமிழ்ச் சங்கத்தில் முன்பு இப்படித்தான் சுவடிகளை வைத்திருந்தார் களோ?என்று எண்ணி மனம் குதூகலித்தது. புழுதி இல்லாமல் ஒழுங்காகச் சுவடிகள் அடுக்கி வைத்திருந்த முறையைக் கண்டதும் தமிழ்த் தெய்வத்தின் கோவில் என்று எண்ணி சாஷ்டாங்கமாக (மெய்பட வணங்குதல்) நமஸ்கரித்தேன்” என்கிறார் தமிழ்த் தாத்தா. ஈசுவரமூர்த்தி பிள்ளை போன்றோர் சேர்த்து வைத்திருந்த சுவடிகளைத் தேடித் தேடிப் படி எடுத்துத் தமிழ் அன்னைக்குப் புதிய பூச்சரம் கட்டியவர் உ.வே.சா.

சீவக சிந்தாமணி

காலேஜில் ஆசிரியராகப் புகுந்த ஆண்டிலேயே ஐயர் அவர்களுக்கும் கும்பகோணத்தில் ஜில்லா முன்சீபாக இருந்த சேலம் இராமசுவாமி முதலியாரவர்களுக்கும் பழக்கம் உண்டாயிற்று. அந்தப் பழக்கமே ஐயர் அவர்கள் பிறந்ததன் பயனைத் தமிழுலகத்துக்குக் கிடைக்கும்படி செய்யக் காரணமாயிற்று. முதலியார் சிந்தாமணியைப் பாடம் சொல்லும்படி ஐயர் அவர்களிடம் கேட்டுக்கொண்டார். அதனை முன்பு பாடம் கேட்டறியாதவர் இவர்; அந்த நூலைப் பார்த்தது கூட இல்லை. ஆயினும் தைரியமாகப் பாடம் சொல்லப் புகுந்தார். ஏட்டுச் சுவடியை வைத்துக்கொண்டு பாடம் சொன்னார். சிந்தாமணியில் ஆழ்ந்தார். தாம் அது காறும் படித்த நூல் குவியல்களால் அறிய வொண்ணாத பலவற்றை அதில் கண்டார். அது ஜைனசமய நூலாதலால் பல செய்திகள் ஐயர் அவர்களுக்கு விளங்கவில்லை. அவற்றையெல்லாம் ஜைனர்களிடம் சென்று கேட்டு அறிந்தார். சிந்தாமணிக்கு நச்சினார்க்கினியர் எழுதிய உரையைப் படித்தார். அவருடைய உரைப்போக்கும் அதனிடையே அவர் காட்டியிருக்கும் மேற்கோள்களும் ஏதோ ஒரு புதிய பிரபஞ் சத்தையே அவர்தம் அகக்கண்முன் தோற்றுவித்தன.

தமிழ் மக்கள் செய்த தவத்தின் பயனாக இவர்களுக்குச் சிந்தாமணியைப் பதிப்பிக்கவேண்டும் என்னும் எண்ணம் உண்டாயிற்று. ஆராய்ச்சி நடைபெற்றது. மேட்டுமடையில் நீர் பாய்வதுபோன்ற வேதனையைப் பல சமயத்தில் அவர் அடைந்தார். ஆனாலும் விடாப் பிடியாக முயன்று 1887ம் ஆண்டு சிந்தாமணியை வெளியிட்டார். அந்தப் பதிப்பைக் கண்ட தமிழ் நாட்டினர் மிகவும் ஆனந்தமடைந்து களிக்கூத்தாடினர். அதுமுதல் ஐயர் அவர்கள் பழைய நூல்களைப் பதிப்பித்து வெளியிடும் முயற்சியில் ஈடுபட்டார்.
சிந்தாமணிக்குப்பின் பத்துப்பாட்டு வெளியாயிற்று. அதன்பின் சிலப்பதிகாரம், புறநானூறு, மணிமேகலை என்பவை வந்தன. புறநானூறு கண்ட தமிழுலகம் ஏதோ ஒரு புதிய கண்டத்தைக் கண்டு பிடித்தது போன்ற மகிழ்ச்சியையும் ஊக்கத்தையும் அடைந்தது. ஆராய்ச்சியாளர்களுடைய மூளை வேலைச் செய்யத் தொடங்கியது. பழந்தமிழ் மக்களின் வாழ்க்கையைப்பற்றிய ஆராய்ச்சிகளை அறிஞர்கள் எழுதத் தொடங் கினார்கள்.

இவ்வாறு ஐயர் அவர்கள் பழந்தமிழ் நூல்களை அச்சிடும் தொண்டை விடாது செய்து வந்தார். ஐம்பெருங் காப்பியங்கள் என்று சேர்த்துச் சொல்லும் நூல்களில் கிடைத்த சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, சீவக சிந்தாமணி என்ற மூன்றையும் அவர் வெளியிட்டார்.அவருடைய உழைப்பால் பத்துப்பாட்டைத் தமிழுலகம் காண முடிந்தது. எட்டுத்தொகைகளில் ஐங்குறுநூறு, பதிற்றுப்பத்து, பரிபாடல், புறநானூறு என்பன மலர்ந்தன. பெருங்கதை, புறப்பொருள் வெண்பாமாலை, நன்னூல் சங்கர நமச்சிவாயர் உரை என்னும் இலக்கிய இலக்கணங்கள் வெளிவந்தன. இவற்றையன்றி  திருவாலவாயுடையார் திரு விளையாடற் புராணம், திருக்காளத்திப் புராணம் முதலிய பல புராணங்களும், கோவை, உலா, கலம்பகம், பிள்ளைத்தமிழ், இரட்டை மணி மாலை, அந்தாதி, குறவஞ்சி முதலிய பலவகைப் பிரபந்தங்களும் குறிப்புரைகளுடன் வெளிவந்தன. தம்முடைய ஆசிரியர் இயற்றிய பிரபந்தங்கள் எல்லாவற்றையும் தொகுத்து ஒரு தொகுதியாக வெளியிட்டார்.

ஏட்டில் இருப்பதை அப்படியே பெயர்த்துக் காகிதத்தில் அச்சிடும் வேலை அன்று, ஐயர் அவர்கள் செய்தது. புத்தகப் பதிப்பு அவ்வளவு எளிதாக இருந்தால் எத்தனையோ அறிஞர்கள் அதை முன்பே செய்து புகழ் பெற்றிருப்பார்கள். ஏட்டில் உள்ள பாடம் பிழைபட்டிருக்கும். பல இடங்களில் இன்னதென்றே ஊகிக்க முடியாத அளவுக்குச் சிதைவு உண்டாகியிருக்கும். அவற்றையெல்லாம் பல நூல் அறிவினாலும் இயற்கையான அறிவுத் திறமையாலும் விடா முயற்சியினாலும் திருவருளின் துணையாலும் ஆராய்ந்து செப்பம் செய்யவேண்டும்.

ஐயர் அவர்கள் திக்குத் தெரியாத காட்டில் நுழைந்து தாமே வழியமைத்துக் காடு நாடாக்கிய பெருந் தொண்டர். அவர்களுடைய பதிப்பு என்றாலே தமிழ்ப் புலவர்களும் ஆராய்ச்சியாளரும் போற்றிப் பாது்  காக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு நூலிலும் முன்னே உள்ள முகவுரையும், ஆசிரியர் வரலாறும், நூலைப்பற்றிய குறிப்புக்களும், பிற செய்திகளும் மிகமிக அற்புதமானவை. நூலில் ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் அடிக் குறிப்பில் பல வகையான விளக்கங்களும் பல நூல்களிலிருந்து எடுத்த ஒப்புமைப் பகுதிகளிலும் காட்சி தரும். அவை ஐயர் அவர்களுடைய பரந்த நூற்புலமைக்குச் சான்றாக விளங்கும். இறுதியில் நூலில் கண்ட சொற்களுக்கும் பொருள்களுக்கும் அகராதி இருக்கும். ஆசிரியரின் உதவியின்றியே பயிலும் வகையில் அமைந்தவை ஐயர் அவர்களின் பதிப்புக்கள்.

இந்த முறையில் கண்ணாடிபோல மேல் நாட்டாரும் வியக்கும் வண்ணம் ஆங்கிலமே அறியாத தமிழ்ப் பண்டிதர் புதிதாக இத்துறையில் புகுந்து சாதித்தார் என்று சொன்னால் அது அதிசயமான செயல் அல்லவா?
முன்னுரை முதலியவற்றை எழுதி உரைநடை எழுதும் ஆற்றலைச் சிறிய அளவிலே வெளிப்படுத்திய ஐயர் அவர்கள், தாம் பதிப்பித்த நூல்களின் அங்கமாக மணிமேகலைக் கதைச் சுருக்கம், புத்த தர்மம், உதயணன் கதைச் சுருக்கம் என்பவற்றை எழுதியளித்தார்.

கும்பகோணம் கல்லூரியிலிருந்து சென்னைக் கல்லூரிக்குத் தமிழாசிரியராக 1903ம் ஆண்டு வந்தார்; பின்னர் அந்தப் பதவியிலிருந்து 1919ம் ஆண்டு ஓய்வு பெற்றார். அலுவலிலிருந்து ஓய்வு பெற்றாரேயன்றி மாணக்கர்களுக்குப் பாடம் சொல்லும் ஆசிரியத் தொண்டிலிருந்தோ, நூல்களைப் பதிப்பிக்கும் பதிப்பாசிரியத் தொண்டிலிருந்தோ அவர்கள் ஓய்வு பெறவில்லை. உண்மையில் அப்பணிகள் பின்னும் பன்மடங்கு பெருகின.

கல்லூரியில் பணிபுரிந்தபோதே வீட்டில் தனியே இவர்களிடம் பலர் பாடம் கேட்டார்கள். மகாபாரதப் பதிப்பாசிரியராகிய மகா மகோபாத்யாய ம. வீ. இராமாநுஜாசாரியார், திருப்பனந்தாள் காசி மடத்தின் அதிபராக விளங்கிய சொக்கலிங்கத் தம்பிரான் முதலிய பலர் இவ்வகைகளில் பாடம் கேட்டவர்கள். இவர்களிடம் இருந்து ஆராய்ச்சி முறையைக் கற்றுக்கொண்டு தாமே நூல்களைப் வெளியிட்டவர்கள் சிலர். பின்னத்தூர் நாராயணசாமி ஐயர், இ. வை. அனந்தராமையர் , விசுவநாத ஐயர் முதலியோர் இத்தகைய வரிசையில் இருந்தவர்கள். இவர்கள் ஏடு தேடி ஆராய்ந்து பதிப்பித்து வெளியிட்ட நூல்களைத் படித்து அந்த முறையையும் அறிந்த சில புலவர்கள் பழந்தமிழ் நூல்களைத் தாமே வெளியிடும் முயற்சியில் ஈடுபட்டார்கள்.

1924 முதல் 1927 வரையில் ஐயர் அவர்கள் ராஜா அண்ணாமலை செட்டியாரவர்கள் நிறுவிய மீனாட்சி தமிழ்க் கல்லூரியின் தலைவராக இருந்தார். ஓய்வு பெற்ற பிறகு, தமிழ் நூல்களைப் பதிப்பிப்பதோடு தம்முடைய அநுபவங்களை எளிய இனிய உரைநடையில் எழுதத் தொடங்கினார். இந்தத் துறையில் ஐயர் அவர்கள் தொண்டாற்றப் புகுந்தபோது பெரியவர்களும் சிறுவர்களும், ஆடவரும் பெண்டிரும், புலவர் களும் பிறரும் ஒருங்கே இவர்கள் எழுத்தைப் படித்து இன்புற்றனர். பத்திரிகைகளில் இவருடைய கட்டு ரைகள் வெளியாயின. மாதந்தோறும் முதலில் ஐயர் அவர்களின் கட்டுரை ஒன்றைத் தாங்கிச் சிறப்ப டைந்தது கலைமகள். தமிழ் நாட்டுப் பத்திரிகைகளின் மலர்கள் ஐயர் அவர்களின் கட்டுரைகளோடு மலர்ந்தன.

மூவாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட சுவடிகளையும், கையெழுத்துப் பிரதிகளையும் ஐயர் அவர்கள் தொகுத்து அளித்தார்; அவர் விட்டுச் சென்ற ஏடுகள் அடையாறு கலாக்ஷேத்திரத்தின் தலைவராகிய ஸ்ரீமதி ருக்மணி தேவியாரால் ஒரு நூல் நிலையமாக அமைத்துப் பாதுகாக்கப் பெற்று வருகின்றன. அந்நூல்களை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வெளியிட வேண்டும் என்னும் ஆர்வத்துடன் பல நூல்களை இந்நிலையத்தார் வெளியிட்டு வருகிறார்கள்.

உ.வே.சா அவர்கள் பழந்தமிழ் நூல் பதிப்பு வரலாற்றில் நிலைபேறுடைய பெயர் பெற்றவர் . பதிப்பு நுட்பங்களைத் தம் அனுபவத்தின் மூலமாக அறிந்து செம்மையாகச் செய்த அவர் பல்வேறு தளங்களிலும் ஆளுமை கொண்டவர், உரையாசிரியர், உரைநடை எழுத்தாளர், தம் காலச் செய்திகளைப் பதிவாக்குவதில் பெரு விருப்புடைய ஆவணக்காரர், சிறந்த ஆசிரியர் என அவரைப் பலவாறு கணிக்கலாம்.

பல நிகழ்ச்சிகளை நகைச்சுவை மிளிர எழுதியுள்ளார். பிறர் வாயிலாகத் தாம் அறிந்துகொண்டவற்றையும் வெளிப்படையாகக் கூறியுள்ளார்.

அவர் இரு வித நடைகளைப் பின்பற்றி எழுதியுள்ளார். ’மணிமேகலை கதைச் சுருக்கம்’ போன்ற நூல்களை உரையாசிரியர் நடையைப் பின்பற்றி உயர்ந்த செந்தமிழ் நடையில் எழுதினார். பிற்காலத்தில் எழுதிய  ‘நினைவு மஞ்சரி’ போன்ற நூல்களின் நடை எளிமையும் தெளிவும் வாய்ந்ததாகும். பிழையற்ற எளிய தமிழில் நூல்கள் எழுதி உரைநடை வளர்ச்சிக்குத் தொண்டு புரிந்தார்.

’இராமலிங்கரும், வேதநாயகரும் செய்யுளில் வளர்த்த எளிமையைத் திரு. வி. கல்யாண சுந்தரனாரும் உ.வே. சாமிநாதய்யரும் உரைநடையில் வளர்த்தனர்’ என டாக்டர் மு.வ. கூறுவார்.

தமக்கு வரும் கடிதங்களுக்கு உடன் பதில் எழுதித் தெளிய வைக்கும் பழக்கம் அவரிடம் இருந்தது; வயதில் சிறியவராக இருப்போரையும் ஒருமையில் விளித்து அழைக்க மாட்டார். தள்ளாத வயதிலும் தம் பணியைத் தாமே செய்வாரேயன்றிப் பிறரை ஏவமாட்டார்.

திருவாசகம், திருக்குறள், நாலடியார் இவைகளை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்த திரு.ஜி.யு. போப் அவர்களுக்கு உ.வே.சாவின் பதிப்புப் பணிகள்தான் மொழிபெயர்ப்புக்குத் தூண்டுதலாக அமைந்தன. உ.வே.சாவிடமிருந்து புறநானூற்றைப் பெற்றுக் கொண்ட ஜி.யு. போப் வந்தனம் தெரிவித்து ஒரு கடிதம் எழுதினார் –

” உங்களின் உயர்ந்த பதிப்பான சிந்தாமணி என்னிடம் இருக்கிறது. இதனைப் பற்றி என்னு டைய நாலடியார் பதிப்பில் குறிப்பிட்டுள்ளேன். எங்களுக்கு நீங்கள் தான் இரக்கம் காட்ட வேண்டும். புற நானூற்றைத் தெளிவாகத் தெரிந்து கொள்ளப் புதிய முயற்சிகளைச் செய்யவேண்டும். புறநாட்டின னாகிய எனது மடமையைப் பார்த்து ஒருகால் நகைக்கலாம். தமிழை உலகத்திலுள்ள தாய் பாஷைகளில் ஒன்றாக உயர்த்துவதின் நிமித்தம், ஏதாவது கொஞ்சம் தொண்டு செய்ய வேண்டுமென்று எண்ணுகிறேன். ஒவ்வொரு மூச்சிலும் தமிழையே தரிசித்துப் பண்டைய தமிழ் இலக்கியங்களைத் தந்த உங்களிடம் உள்ள நூல்களைக் கொடுத்து எனக்கு உதவிட வேண்டும். உங்களின் உயர்ந்த சேவையில் என் மனம் லயிக்கிறது. பெருந்தேவனாராற் செய்யப்பட்ட அழகிய முதற்பாட்டு மாணிக்கவாசகர் பாட்டைப் போலிருக்கிறதே! அது சரியா?”

இக் கடிதம் கண்ட உ.வே.சா போப்பின் தமிழ் உணர்வைக் கண்டு மெய் சிலிர்த்துப் போனார். பெருந் தேவனாரின் காலம், மாணிக்கவாசகரின் காலம், இருவரின் பாடல்களின் அழகு இவை பற்றி போப்புக்கு விரிவான ஒரு கடிதத்தை எழுதினார் ஐயர்.

**********************************************************************************
தமிழ்த் தாத்தாவின் சுவைமிக்க  கட்டுரைத் தொகுப்பு ஒன்றை நண்பர் திருவேங்கட மணி அவர்கள் மின்  பதிப்புச் செய்து வழங்கினார்; அன்பர்கள் தட்டச்சுச் செய்து மரபுப் பகுதியில் இணைப்பதற்குத் துணை புரிந்தனர்.
”திரு சாய்ராம் உதவியுடன் தமிழ்த் தாத்தா டைரியைப் புரட்டிப் பார்க்கும் பாக்கியம் எனக்குக் கிடைத்து. தமக்குப் பட்டம் கிடைத்ததை எளிதாக, நாளேட்டில் அன்றைய தேதியில் “சன்னது கிடைத்தது” என்று இரண்டே வார்த்தைகளில் குறிப்பிடுகிறார்!   எவ்வளவு எளிமையான மனிதர்! ”
திரு நரசய்யா அவர்கள்

ஆசிரியர் பெயர் அறியமுடியாது இருந்த பாடல்களின் பட்டியலைத் தந்து 15 பாடல்களைப் பாடிய புலவர்களின் பெயர்கள் அறியமுடியவில்லை என்பதையும் உ.வே.சா புறநானூறு முதற்பதிப்பில் குறித்துள்ளார். இதுநாள் வரை நம்மால் அப்பெயர்கள் ஆராய்ந்து வெளிப்படுத்தப்படவில்லை என்பதை நினைக்கும் பொழுது உ.வே.சா. அவர்களால் ஒருவேளை புறநானூறு வெளிப்படுத்தப் படாமல் போயிருந்தால் தமிழர்களின் வீர வரலாறு அறியப்படாமல் போயிருக்கும் என்று கருதுவதில் தவறில்லை.

புறநானூறு – முதற்பதிப்பு ஆய்வுரை : முனைவர் மு இளங்கோவன்

Ref : HeritageWiki

Article in English:

U.V. Swaminatha Iyer’s singular effort over five decades brought to light major literary works in Tamil and contributed to the enrichment of its literary heritage. A tribute, on his 150th birth anniversary.

TAMILS across the globe recently celebrated the government’s decision to confer the `classical language’ status on their mother tongue. This recognition, which puts the ancient language on a par with Greek, Latin and Sanskrit, is not only owing to its antiquity but also its rich literature. What has happened now, say Tamil scholars is only the “official reiteration” of the international academic community’s recognition of Tamil literature as `classical’, particularly the works such as Paththuppaattu (ten idylls) and Ettuththogai (Eight anthologies) of the Sangam era (from the first and second centuries of the Christian era), besides the better known Thirukkural and Tholkappiam.

Interestingly, the original texts of a significant number of the much-acclaimed literary works of the Sangam period came to public notice only towards the end of the 19th century, when they appeared in print with commentaries. Until then, works such as the Aymperum Kaappiangal (the five great epics) – Silappathikaram, Manimekalai, Kundalakesi, Jeevaka Chintamani and Valaiyapathi, were in the form of palm leaf manuscripts in the possession of scores of families living in various parts of Tamil Nadu. They did not have the skill to read them, and, therefore, did not realise their literary worth. Tamil scholars were aware of the existence of such texts as references in the available works. All that the people knew until then as Tamil literature comprised Bhakti literature, historical works and minor poems. Although very few literary works were available for studies, they did draw the attention of European scholars such as Bishop Robert Caldwell (1814-1891) and Constantine Joseph! Beschi (known in Tamil as Veeramamunivar). However, during the same period, Sanskrit literary works attracted more Western attention because of their availability and easy access.

IT was under these circumstances that the need to hunt for the missing palm leaf manuscripts and bring to light the hidden treasure of Tamil literature was felt. Foremost among those who undertook this formidable task was Mahamahopadhyaya Dakshinathya Kalanidhi Uthamadhanapuram Venkatasubbaiyer Swaminatha Iyer (1855-1942), popularly known as “Tamizh thaththaa” (the grand old man of Tamil). A Tamil professor and literary scholar, Swaminatha Iyer’s 150th birth anniversary was celebrated on February 19.

He took upon himself the arduous task of collecting the palm leaf manuscripts of great literary works that lay scattered not only in Tamil Nadu but even outside. As part of this mission he undertook long journeys, interesting and fruitful sometimes and unrewarding at others. Ultimately, he succeeded in gathering palm leaf manuscripts of many immortal Tamil works. With the objectivity and detachment of a scientist and the imagination of an artist and critic, he made comparative studies of various manuscripts. Starting with Jeevaka Chintamani in 1887, he printed and published Manimekalai (1898), Silappathikaram (1889), Paththuppaattu (1889) and Purananooru (1894), all appended with scholarly commentaries. Although he brought out about 100 works in all, including minor poems, many of the manuscripts that he gathered remain unpublished.

Born in 1855 into a poor family at Uthamadhanapuram, near Kumbakonam in the old Thanjavur district, Swaminatha Iyer had his early education in Tamil under some teachers in his village. Although his father Venkatasubbaiyer, a musician, wanted his son to learn music, Swaminatha Iyer was inclined to concentrate on Tamil. When he was 17, he became a disciple of Mahavidwan Meenakshisundaram Pillai, a Tamil scholar, who was in the service of the Thiruvavaduthurai Adheenam in the old Thanjavur district. It was one of the wealthy Saiva mutts in Tamil Nadu, which patronised Tamil teachers and men of letters and propagated its religious philosophy through them. Swaminatha Iyer learnt Tamil under the guidance of Meenakshisundaram Pillai for five years. During this period, he earned the goodwill of the mutt head, himself a Tamil scholar.

After Meenakshisundaram Pillai’s death, Swaminatha Iyer was retained in the mutt as a vidvan (scholar). In 1880, he joined the Government Arts College at Kumbakonam as a Tamil teacher, at the instance of the outgoing teacher Thiagaraja Chettiar, also a former student of Meenakshisundaram Pillai. In his autobiography, En Sarithiram, first serialised in the Tamil weekly Ananda Vikatan, from January 1940 to May 1942 and later published as a book in 1950, he gives a graphic account of the rigid selection process he had to undergo before being appointed a Tamil teacher. “Thanks to his erudition in Tamil, skill to explain anything in an interesting manner, training in music and profound love for others, he could easily attract the students,” said K.V. Jagannathan, one of his students, in his short biographical note published in En Sarithiram. He was loved and venerated by the students. This was no mean achievement, considering the fact that Swaminatha Iyer had little grounding in ! English at a time when the craze for English was at its peak, and Tamil teachers did not enjoy the same status as teachers of English and other subjects. After 23 years of service at the Kumbakonam college, he joined the Presidency College, Chennai, in 1903. Even after his retirement in 1919, he continued to teach Tamil. From 1924 to 1927, he was the principal of the Meenakshi Tamil College. He spent the rest of his life as a publisher, which immortalised his name. He died on April 28, 1942, after a brief period of illness, at Thirukkazhukundram, now in Kancheepuram district.

SWAMINATHA IYER’s search for Tamil manuscripts began even as he joined the Kumbakonam college as a teacher. Many influential persons who took keen interest in Tamil studies were in touch with him. His meeting with Ramasami Mudaliar, District Munsiff of Salem, proved a turning point in his life. Swaminatha Iyer readily responded to the Munsiff’s request to read the palm leaf in his possession and explain it to him. When he knew that the manuscripts were that of Jeevaka Chintamani, which he had been looking for, he was overjoyed. He transcripted the palm leaf manuscripts, a Buddhist work, into paper and edited it with utmost care. He printed and published the epic with notes and commentaries in 1887. It was an instant success. He mobilised funds from all available sources to continue the task of publishing the other invaluable literary works. Donations from Tamil lovers poured in. He also launched a `pre-publication sale’ campaign with success.

Then began Swaminatha Iyer’s long search for the original texts of ancient literary works. It was a search that lasted until his death. Many people voluntarily parted with the manuscripts in their possession. Swaminatha Iyer visited almost every hamlet and knocked at every door. He employed all the resources at his command to get at the works. As a result, a large number of literary works which were gathering dust as palm leaf manuscripts in lofts, store-rooms, boxes and cupboards saw the light of day. Of them, Silappathikaram, Purananooru and Manimekalai were received by Tamil lovers with a lot of enthusiasm. Purananooru, which mirrored the lives of Tamils during the Sangam period, prompted scholarly research on the subject. In a span of about five decades, Swaminatha Iyer published about 100 books, including minor poems, lyrics, puranas and bhakti (devotional) works.

Referring to the high quality of Swaminatha Iyer’s publications, Jagannathan wrote in his biographical note: “What he published was not a mere transcription of the manuscripts in palm leaves. If publication is so simple as that, many others could have done it with success long ago. What Swaminatha Iyer did was to edit and publish these works with detailed footnotes, commentaries and indices, besides biographical notes on the authors. This was very useful and many readers desired to preserve these books for posterity. All this is evidence of not only the scholarship of the editor but also the hard work he had put in.”

Another significant contribution made by Swaminatha Iyer is in the realm of Tamil music, wrote Dr. Arimalam S. Padmanabhan, a researcher and academic, in a paper on the Tamil scholar. Until Swaminatha Iyer came out with his publications of Silappaathikaram, Paththuppaattu and Ettuththogai, music was a grey area in Tamil research.

During the previous four centuries, Telugu and Sanskrit dominated the music scene in Tamil Nadu in the absence of any valuable information on Tamil music. Swaminatha Iyer’s publications threw light on the glorious presence of Tamil music in the earlier centuries and paved the way for serious research on the subject.

Abraham Pandithar’s Karunamirda Sagaram was the first major research work and it was followed by Vibulaanda Adigal’s Yaazh Nool. Both these authors acknowledged the fact that it was Swaminatha Iyer’s publications that inspired them to do further research.

“Silappathikaram is the best among the ancient Tamil literary works that provide vast information on Tamil music,” observes Prof. V.P.K. Sundaram, another noted Tamil music researcher. “Without Swaminatha Iyer’s publication there could have been no Karunamirda Sagaram,” he observes. As the son of a famous musician of his time, Swaminatha Iyer learnt music from Gopalakrishna Bharathi, an outstanding musical exponent and the author of Nandan Sarithiram, an immortal work on a Dalit saint.

For his invaluable service to Tamil literature, Swaminatha Iyer was honoured with several awards and titles. The government honoured him in 1906 with the title “Mahamahopadhyaya” (Great Teacher). While the Bharatha Dharma Mandal awarded him the title of “Dravida Vidya Bhooshan”, Sri Sankaracharya of Kamakoti Peetam honoured him with the title “Dakshinadya Kalanidhi”. A doctorate was awarded to him by the University of Madras in 1932.

Tamil poet and nationalist Subramania Bharati, who inspired the freedom movement with his powerful songs, was a distinguished contemporary of Swaminatha Iyer. Paying glowing tributes to Swaminatha Iyer in one of his poems, Bharati called him “Kumbamuni” (the saint from Kumbakonam) and said: “So long as Tamil lives, poets will venerate you and pay obeisance to you. You will ever shine as an immortal.”

 

Ref:  Tamil Heritage

One Response to உ வே சாமிநாதையர் – தமிழ்த் தாத்தா

  1. பாராட்டுக்கு உரிய கட்டுரை

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *