உடல்நலக் குறைவு ஏற்பட்டு வீட்டிலேயே சிகிச்சை பெற்றுவந்த கி.ரா, நேற்று காலமாகிவிட்டார். அவரது உடல் இன்று மதியம் புதுவையிலிருந்து அவரது சொந்த ஊரான இடைசெவலுக்குக் கொண்டு செல்லப்படுகிறது.

“எனக்கு ஒரே ஒரு ஆசை… எனக்குத் தெரிஞ்ச ஒருத்தர்… நல்ல உழைப்பாளி… ஆரோக்கியமான உடம்பு… வயது தொண்ணூறை நெருங்குது… ஒருநாள் இரவு கட்டில்ல அசந்து தூங்கிக்கிட்டிருந்தாரு. வழக்கமா காலையில நாலு மணிக்கெல்லாம் எழுந்து நடக்க ஆரம்பிச்சிருவாரு… ஆனா அன்னிக்கு இன்னும் எழுந்திருக்கலே. சரி, வேலை அலுப்பா இருக்கும்ன்னு நினைச்சுக்கிட்டிருக்காங்க. நல்லா விடிஞ்சிருச்சு, அப்பவும் எழுந்திருக்கலே. விடிஞ்சு பாத்தா கட்டையா விரைச்சுட்டார். கைகளை எல்லாம் கஷ்டப்பட்டுத்தான் பிரிக்க வேண்டியிருந்துச்சு. எல்லாரும் சொன்னாங்க… ‘எப்பேர்ப்பட்ட சாவு… நமக்கும் இப்படியாகணும்… இப்படியாகணும்’ன்னு நினைக்கிறாங்க. நானும் நினைச்சுக்கிட்டிருக்கேன்… நமக்கும் அப்படியொன்னு வரணும்…”

அந்தச் சந்திப்பில் கி.ரா, மக்கள் சந்தித்த பேரிடர்கள் பற்றி விரிவாகப் பேசினார். கணவதி அம்மா மறைந்தபிறகு, மனதளவில் பெரிதாக முடங்கிப்போனார் கி.ரா. மகன்கள், இளவேனில், படைப்பாளிகளென அவர் இல்லம் தினம் பத்து மனிதர்களால் நிரம்பியிருந்தாலும் அவரென்னவோ வெறுமையாகத்தான் இருந்தார்.

“கி.ராவிடம் இன்னும் சொல்லப்படாத கதைகள் இருக்கா?” என்று கேட்டேன்.

முகம் பார்த்து பளீரென சிரித்து சொன்னார்… “இருக்குமுல்லா… இருக்கத்தானே செய்யும். எல்லாத்தையும் சொல்லி முடிக்க முடியாதே. சொல்லமுடியாதபடி எவ்வளவு விஷயங்கள் இருக்கு. எந்தக் காலத்துக்குச் சொல்லி முடிய! மனசுக்குள்ள இன்னும் நெறைய கதைகள் கிடக்கே…”

முதியோர்களை குறிவைத்து வதைத்த கொரோனா முதல் அலைக் காலத்தை இசைகொண்டுதான் கடந்தார் கி.ரா. “இசை தெரிஞ்சவனுக்குத் தனிமை கிடையாது. சங்கீதம் துணைக்கிருக்கும்” என்றார். தாது வருடப் பஞ்சத்தோடு கொரோனா பேரிடர் காலத்தை ஒப்பிட்ட கி.ரா, அக்காலத்தில் மக்கள் பட்ட அவஸ்தைகளையெல்லாம் சோகம் ததும்ப பகிர்ந்தார். “அதோடல்லாம் ஒப்பிடும்போது கொரோனால்லாம் ஒண்ணுமே இல்லை” என்றார்.

அந்த சின்ன அறைக்குள் படுத்துக்கொண்டு தன் கடந்த காலங்களையெல்லாம் பரிசீலித்துக்கொண்டேயிருந்தார் கி.ரா. தன் அரசியல் நிலைப்பாடுகள், தான் வாழ்ந்த வாழ்க்கை, எழுதிய எழுத்து பற்றியெல்லாம் சுய விமர்சனம் செய்துகொண்டேயிருந்தார். வாழ்க்கையில் அவருக்கு பரிபூரணம் இருந்தது. அரசியல் பற்றி பெரும் சலிப்பு இருந்தது. இடதுசாரி இயக்கங்களின் போக்கு குறித்து விமர்சனம் இருந்தது. அதை வெளிப்படுத்தவும் அவர் தயங்கவில்லை. அதுதானே ஓர் உண்மையான இடதுசாரியின் தகுதி!

“மனுஷனோட வாழ்க்கையை யார் மதிப்பீடு பண்ண முடியும். அப்படி மதிப்பீடு பண்ணிட்டா சொல்லவே விஷயமிருக்காதே… மனுஷ வாழ்க்கை மட்டுமில்ல… எதையுமே மதிப்பீடு பண்ணமுடியாது. ஒரு விஷயத்தை மதிப்பீடு பண்ணி முடிச்சு வச்சிருப்போம். எவனாவது ஒருத்தன் வந்து அது தப்புன்னு சொல்லுவான். இன்னொருத்தன் வந்து அவன் சொன்னதையும் மறுப்பான். எது நிஜம் எது பொய்யுன்னு எளிதா கண்டுபிடிக்க முடியாது… வாழ்க்கையின் சுவாரஸ்யமே அதுதான்…”

வாழ்க்கையைப்பற்றி இதுதான் அவர் மதிப்பீடு.

கி.ராவின் அருகில் அமர்ந்து கதை கேட்பது அவ்வளவு சுகம். அனுபவித்து, சிலாகித்து, சிரித்து அந்தக் காட்சிகளை அவர் விவரிக்கும்போது சொக்கிப்போவோம். வெற்றிலை மாற்றுவது பற்றி சொன்னார். “நல்ல கொழுந்து வெத்திலை… சரி விகிதத்துல பாக்கு, சுண்ணாம்பு சேர்த்து போடணும். நல்லா செக்கச் சிவப்பா மாறும்போது ஒரு சுகந்தமான வாசனை வரும். அந்த நேரத்துல ஆணோ, பெண்ணோ தாய்ப்பறவை குஞ்சுக்கு ஊட்டுறமாதிரி மென்னுக்கிட்டிருக்கிற வெத்திலையை நுனி நாக்கால ஊட்டிக்குவாக… அதெல்லாம் தனி சுகம்யா…”

கி.ராவின் கண்கள் சொருக, முகத்தில் அத்தனை ஒளி!

நிறைய எழுதிக் குவித்துவிட்டார் கி.ரா. இறுதியாக வெளிவந்த ‘மிச்சக்கதைகள்’, அவர் எழுதி, கழித்து வைத்திருந்தவை. ஆனால், இன்னும் நிறைய கதைகள் அவரிடமிருந்தன. தன்னைச் சந்திக்க வரும் மனிதர்களிடம் அந்தக் கதைகளை சொல்லிக்கொண்டேயிருந்தார். ‘லாயல் மில்’ நடராஜனின் அப்பா நடத்திய ‘ஒரு சொல் ஜவுளிக்கடை’ பற்றிய கதையை கி.ராவின் குரலிலேயே கேட்கும் வாய்ப்பு எனக்குக் கிடைத்தது.