`சரி, என் கதைகளை வாசித்திருக்கிறாயா… எந்தக் கதையெல்லாம் வாசித்தேன்னு சொல்லமுடியுமா?’’

‘`வாசித்ததனால்தான் உங்கள்மீது பிரியம்கொண்டு பார்க்க வந்தேன்’’ என்று சொல்லிவிட்டு, தெரிந்தவரை அவர் கதைகளைப் பற்றிப் பேசுகிறேன். நான் பேசப் பேச அவர் பரவசப்பட்டுப் போகிறார். “நானும் கதைகள் எழுதுவேன்’’ என்று சொல்லி விட்டு என்னைப் பற்றிய சிறிய அறிமுகத்தையும் செய்து கொள்கின்றேன். அவற்றை யெல்லாம் கேட்டதும் சந்தோஷப்படுகிறார்.

‘`நீங்கள் பாடுவீர்களா ஐயா?’’

‘`பார்த்தால் தெரியலை… அந்தப் பிரக்ஞையெல்லாம் என்னிடம் கொஞ்சம்போல் உண்டு. நான் டெல்லியிலேருந்து இங்க வந்துட்டா இவாளெல்லாம் வந்துடுவா, ஒரே சங்கீத அமர்க்களம்தான்… ஆமாம் நீ பாடுவியோ?’’

‘`நானும் கொஞ்சம்போல் பாடுவேன்’’

‘`குரு வெச்சிண்டு பாடம் கத்துண்டயோ?’’

‘`அப்படியெல்லாம் எதுவுமில்லை. கேள்வி ஞானம் மட்டும்தான்.’’

‘`கீர்த்தனையெல்லாம் பாடுவயோ?’’

‘`ஐந்தாறு தெரியும். ரேடியோவில் கேட்டதுதான்.’’

‘`எங்கே ஒரு பாட்டு பாடு, பார்ப்போம்.’’

நான் பாடுகிறேன்.

‘`ஸ்ரீவேங்கட கிரி ஸ்மாலோ ஹய… விநாயக தூர ஹாருடம்… ஸ்ரீ வேங்கட கிரி…’’

‘`பலே பலே … பேஷ் பேஷ்… நன்னா அட்சரம் பிசகாமல் பாடறியேடா அம்பி. குருவெல்லாம் வெச்சிண்டு கத்துக்கிட்டா ஜொலிப்பே. ஆமா, இது என்ன ராகம்?’’

“சுருட்டி’’

‘`பலே, உனக்கு ஞானமெல் லாம் பகவான் கொடுத்தி ருக்கார். நன்னா வருவே… அமர்க்களம்.’’

‘`இவன் பிராமணனா பொறக்க வேண்டிய பையன். தப்பிப் போய்ச் சூத்ரனாப் பொறந்துட்டான்’’ – உட்கார்ந்திருந்தவர்களில் ஒருவர் சொல்கிறார்.

‘`எவனா பொறந்தா என்ன ஓய்? ஞானம் இருக்கு பாடுறான்’’ – ஜானகிராமன் சொல்கிறார்.

இந்தச் சம்பாஷணைகள் தானோ என்னவோ, நான் பின்னாளில் ‘ஐந்து பெண் மக்களும் அக்ரஹாரத்து வீடும்’ என்ற நாவலை எழுதுவதற்கு உந்துசக்தியாக இருந்தது. அவரிடமிருந்து விடை பெற்றுக்கொண்டு கிளம்பும் போது எதையோ இழந்துவிட்டு வருவதைப்போல்தான் ஊர் வந்து சேர்ந்தேன்.

1970களிலிருந்து நான், தஞ்சை பிரகாஷை தினசரி சந்திப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தேன். எங்கள் சந்திப்பு, தஞ்சை பிரகாஷ் உயிருடன் இருந்த காலம்வரை, சுமார் 30 ஆண்டுகள் நடந்தது. அவருடனான பழக்கத்தின் மூலமாகத்தான் நான் தமிழின் முக்கிய ஆளுமைகளை யெல்லாம் சந்திக்கவும் பழகவும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. அப்படித்தான் ஒருநாள் பிரகாஷை சந்திக்கச் சென்றபோது சொன்னார். ‘`முத்து, நாளை ஜானகிராமன் தஞ்சாவூர் வருகிறார். இரண்டு நாள் தங்குகிறார். மெய்ப்புத் திருத்த வந்த உன் நாவல் பிரதியை ஜானகிராமனிடம் கொடு. இரண்டுநாள் சந்தர்ப்பத்தில் உன் நாவலைப் படித்துவிடுவார். உன் முதல் நாவல் தி.ஜானகிராமனின் முன்னுரையோடு வரட்டும்’’ – பிரகாஷ் இப்படிச் சொன்னது என் காதுகளில் தேன்வந்து பாய்ந்ததுபோல் இருந்தது. தஞ்சாவூர் அசோகா லாட்ஜில் ஜானகிராமன் தங்கியிருந்தார். நானும் பிரகாஷும் என் முதல் நாவல், ‘நெஞ்சின் நடுவே’யை எடுத்துக்கொண்டு ஜானகிராமனைச் சந்தித்தோம். கீழவிடயலில் நான் அவரை முதன்முதலாகப் பார்த்தபோது பார்த்த தேகக்கட்டு உடைந்து போயிருந்தது. கொஞ்சம்போல் மெலிந்து இருந்தார். நாவலைக் கொடுத்ததும் சந்தோஷப் பட்டார்.

‘`நாவல் எழுதுகிற அளவுக்கு வளர்ந்து விட்டாயா நீ?’’ என்று ஆச்சர்யப்பட்டு முதுகில் தட்டிக்கொடுத்தார்.

‘`நாளை தஞ்சாவூர் வருவாயா?’’ என்று கேட்டார்.

‘`வருவேன்’’ என்றேன்.

அவர் சொன்னதுபோல் மறுநாள் சென்றேன். அவருடன் பிரகாஷும் இருந்தார். என்னை ஜானகிராமன் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு, ‘`இது உன்னுடைய முதல் நாவலாகத் தெரியவில்லையே… ஐந்தாவது ஆறாவது நாவல் போலல்லவா இருக்கிறது. உன்னைப்போல் நான் எழுதிவிடமுடியாது. ஆனால் நீ என்னைப்போல் எழுதிவிடலாம்’’ என்றார். ‘`நன்னா வருவடா நீ’’ என்றும் சொன்னார். ‘`உங்கள் ஆசீர்வாதம்’’ என்றேன். இந்த நிகழ்வு நடந்து சில நாள்களில் காலம் அவரை எடுத்துக்கொண்டது. அவரது முன்னுரை இல்லாமல்தான் என் முதல் நாவல் வெளிவந்தது.

நட்பைப் பேணுவதில் தி.ஜானகிராமனைப் போல் ஒரு ஆகிருதியை நான் கண்டதில்லை. எம்.வி.வெங்கட்ராம் மீது அவர் பெரும் நட்பும் அன்பும் கொண்டிருந்தார். தி.ஜானகிராமன் புதுடில்லியில் பணியிலிருந்த சமயம் அது.