உடல்நலக் குறைவு ஏற்பட்டு வீட்டிலேயே சிகிச்சை பெற்றுவந்த கி.ரா, நேற்று காலமாகிவிட்டார். அவரது உடல் இன்று மதியம் புதுவையிலிருந்து அவரது சொந்த ஊரான இடைசெவலுக்குக் கொண்டு செல்லப்படுகிறது.

“எனக்கு ஒரே ஒரு ஆசை… எனக்குத் தெரிஞ்ச ஒருத்தர்… நல்ல உழைப்பாளி… ஆரோக்கியமான உடம்பு… வயது தொண்ணூறை நெருங்குது… ஒருநாள் இரவு கட்டில்ல அசந்து தூங்கிக்கிட்டிருந்தாரு. வழக்கமா காலையில நாலு மணிக்கெல்லாம் எழுந்து நடக்க ஆரம்பிச்சிருவாரு… ஆனா அன்னிக்கு இன்னும் எழுந்திருக்கலே. சரி, வேலை அலுப்பா இருக்கும்ன்னு நினைச்சுக்கிட்டிருக்காங்க. நல்லா விடிஞ்சிருச்சு, அப்பவும் எழுந்திருக்கலே. விடிஞ்சு பாத்தா கட்டையா விரைச்சுட்டார். கைகளை எல்லாம் கஷ்டப்பட்டுத்தான் பிரிக்க வேண்டியிருந்துச்சு. எல்லாரும் சொன்னாங்க… ‘எப்பேர்ப்பட்ட சாவு… நமக்கும் இப்படியாகணும்… இப்படியாகணும்’ன்னு நினைக்கிறாங்க. நானும் நினைச்சுக்கிட்டிருக்கேன்… நமக்கும் அப்படியொன்னு வரணும்…”

மேடையேறி பேசுகிறவனுக்குக் கிடைக்கும் மரியாதை, அந்த மேடையை அமைத்தவனுக்குக் கிடைப்பதில்லை… அவனும் ஒரு பேச்சாளனாகவே இருந்தாலும். அந்தக் கதைதான் எழுத்தாளர் பி.எஸ்.ராமையாவுக்கு நிகழ்ந்தது. மணிக்கொடி பத்திரிகைதான் நாம் குறிப்பிடும் மேடை.

300-க்கு மேற்பட்ட சிறுகதைகள் எழுதியிருந்தாலும் அவர் இலக்கிய உலகத்தில் மறக்கப்பட்ட மனிதராகவே இருந்தார். மணிக்கொடி பத்திரிகையின் ஆசிரியராக 1935 மார்ச் முதல் 1938 பிப்ரவரி வரை பணியாற்றியவர் பி.எஸ்.ராமையா.

ஞாநி இறந்துவிட்டார் என்ற செய்தி அவரது உடல்நிலையை அறிந்திருந்தவர்களுக்கும் அதிர்ச்சியளிப்பதாகவே இருந்திருக்கும்.
சிறுநீரகம் பழுதடைந்து வாரம் இரண்டுமுறை டயாலிசிஸ் செய்துகொள்ளும் ஒருவரது ஆயுள்
அத்தனை கெட்டியானதல்ல எனத் தெரிந்திருந்தாலும் அவரது மறைவை ஏற்றுக்கொள்ள
முடியவில்லை.
ஏனென்றால் ஞாநியை போல தமிழ்நாட்டில் இன்னொருவர் இல்லை. ஞாநியைவிட நாடகத்தை
நன்றாக அறிந்தவர்கள் தமிழில் உண்டு, ஆனால் அவரளவுக்கு நாடகத்தை மக்களுக்காகப்
பயன்படுத்தியவர் வேறெவரும் இல்லை; ஞாநியைவிட இதழியல் தெரிந்தவர்கள் பலர் தமிழில்
இருக்கின்றனர், ஆனால் அவரைப்போல சமரசமில்லாத இதழியலாளராக வாழ்கிறவர்கள் அரிது;
ஞாநியைவிட எழுத்துத் திறமை கொண்டவர்கள் தமிழில் உள்ளனர், ஆனால் அவரைப்போல
அதிகாரத்துக்கு எதிராக உண்மையைப் பேசும் எழுத்தாளர்கள் குறைவு.

“இந்த 10 ஆண்டுகளாக பரதேசிபோல் திரிந்தபோதும், உப்பு சத்தியாக்கிரகம் காரணமாக ஆறு மாத காலம் சிறையில் இருந்தபோதும் அடிக்கடி என் மனதில் தோன்றி, என்னை மயக்கிய பெண் உருவம் யாருடையது எனத் தவித்தேன். அப்பா! அது நூருன்னிஸாவுடையதுதான். முக்காடிட்ட ஒரு சிறுமியின் குற்றமற்ற முகம்; அதில் மை தீட்டிய இமைகளிடையே குறுகுறுவென அசைந்தாடும் இரண்டு விழிகள்.ரோஜாக்களிடையே மல்லிகையைப்போல கீழ் இதழை சற்றே கடித்து வெளியே தொற்றிய பல் வரிசை. இத்தகைய உருவம் மோகினிபோல் என் மனதில் குடிகொண்டு ஆட்டிவைத்ததே… அது அவளுடையது!” (கு.ப.ரா–வின் நூர் உன்னிஸா கதையிலிருந்து…)

தமிழ் நவீன இலக்கியத்தை வடிவமைத்தவர்களுள் ஒருவரான க. நா. சுப்ரமண்யம் நூற்றாண்டையொட்டி வெளியிடப்படும் கட்டுரை இது. க.நா.சுவின் படைப்புலகம், அவர் குறித்த மதிப்பீடுகள் தொடர்ந்து இடம்பெறும்.

– பொறுப்பாசிரியர்

க. நா. சுப்ரமண்யம் (1912- 1988) எழுதிய நூல்களை நாவல்கள், சிறுகதைகள், கவிதைகள், நாடகங்கள், கட்டுரைகள், மொழிபெயர்ப்புகள் என ஆறு வகையாகப் பிரிக்கலாம். இலக்கிய வரலாறு அவரை விமர்சகராகவும் மொழிபெயர்ப்பாளராகவும் பதிவு செய்துகொண்டு அவரது மற்றவகைப் படைப்புகளைப்

மழையின் முதல் துளி நிலத்தில் விழும்போது எழும் மணம் பிரியமானது. அந்த மழையின் சக்தி இவரின் எழுத்துக்கு உண்டு. மண்ணைக் கிளரும் மழை போலதான் இவர் எழுத்தும், மனத்தைக் கிளறி பேரன்பின் வாசத்தில் நம்மைக் கிறங்க வைக்கும். இந்தச் சின்னஞ்சிறு எழுத்துகளுக்கு அவ்வளவு அன்பின் சுமையைச் சுமக்கும் வலிமையை எப்படி இவர் தருகிறார் என வியக்க வைக்கும். “எனக்கு உலகம் முழுக்க அணைச்சுத் தழுவிப் பிரவாகமா ஓடணும் போலிருக்கு” என்று சொல்லும் இவரின் கதைமாந்தர்கள் படிக்கும் போதே நம் அருகில் அமர்ந்து நம்மை அணைத்துக்கொள்வதைப் போன்ற உணர்வை எழ வைக்கும்.

பார்ப்பவர்களை எல்லாம் கட்டிப்பிடித்துப் பேச, கரம் பிடித்துப் பேச எழும் ஆசைகளைத் தடுக்க நம்மைப் போராட வைக்கும். மண்ணைக் கழுவும் மழையைப் போல, மனதில் படர்ந்திருக்கும் பேதங்கள், பொறாமைகள், கோபதாபங்கள்

கவியரசர் கண்ணதாசன், பட்டுக்கோட்டை கல்யாண சுந்தரம் ஆகியோர்

பாடலாசிரியர்களாகக கொடிகட்டிப் பறந்துக் கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில்தான் கவிஞர் வாலி பாடல் எழுத திரைப்படத்துறைக்கு முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார். அதற்கு முன்பு பக்திப் பாடல்களை (கற்பனை என்றாலும்) எழுதிக் கொண்டிருந்தார். அந்தப் பாடல்களைப் பாட வந்த திரைப்பட புகழ் டி.எம். சௌந்தர்ராஜன் கவிஞர் வாலியை சென்னைக்கு வரச்சென்னார். அங்கு வந்து சினிமாவுக்கு பாடல் எழுத முயற்சி செய்யுங்கள் என்றார். அவர் அழைத்ததை திரையுலகமே அழைத்தாக எண்ணி சென்னைக்கு வந்தார் கவிஞர் வாலி.